دلتنگی برای چیزایی که قراره از دست بدیمشون یه چیز عادی تو زندگیه!! حتی عادی تر از نفس کشیدن!!! اما میشه برای نفس کشیدن هم دلتنگ شد و عادی هم بود؟؟؟؟؟؟!!

خیلی نعمتها تو زندگی آدم مثل نفس میمونن و از دست دادنشون نفس آدم رو میبره! آدم رو زمینگیر میکنه!!

گاهی ترس از دلتنگی از دست دادن از خود از دست دادن سخت تره!!! و گاهی اونقدر ترس از دست دادن بعضی نعمتها برامون سخت میشه که یادمون میره که توی فرصت باقیمونده از وجودشون لذت ببریم!!!

اما میشه آروم بود و با تمام دل امیدوار بود به اینکه، اونی که این نعمت رو داره ازت میگیره همونیه که خودش اون رو بهت داده!!!

آروم باش اون خبر داره از دل بستن و دلتنگیای تو و از نیاز و احساس تو!!!

اگه اینکار دست کس دیگه ای بود حق داشتی نگران باشی اما او کسیه که همه چیز تحت نظارتشه!!!!

گاهی وقتی نعمتی رو از دست میدیم از اون بهتر و بالاترش نصیبمون میشه چون بچه آدم همیشه پای رفتنش، در حال رشد و بزرگ شدنه و همیشه نیاز به کفشی داره که اندازه پاش باشه!!!

بعضی بچه ها اصرار دارن کفش قبلیه رو بپوشن اما اندازشون نیست!!!بعضی نعمتا مثل پای افزار جدید و نو و گشاد برای پیاده روی به سوی خدا هستن!!اما امان از روزی که نعمتهای واقعی از دست آدم برن!!

ما که لیاقت نعمتهای تو رو نداریم اما تا حالا هر چی دادی شکر و هر چی ندادی بازم شکر!!!

مخلصتیم خدا جون!!!

 

نوشته شده در شنبه 90/6/26ساعت 10:34 عصر توسط نیره نظرات ( ) |