اینکه هر کسی رو باید در حدی احترام کرد که ارزشش رو داره ، مطلب واضحیه
اینکه ما بیشترمون افرادی تو ذهنمون بزرگ و مقدس شدن که تو بچگیامون والدین یا معلمای مورد علاقمون برامون توصیف و تمجیدش کردند
یا افرادی که توی دوران بحران نوجوانیمون احساس کردیم شخصیتهای جالبی دارند و میتونن الگوی ما بشن
البته همه اینها در سایه اینه که چه توصیفی از این افراد و توی کدوم کانون مهم اجتماعی رواج داشته باشه
من از بچگی عاشق ادبیات و هنر بودم و عاشق و توصیفهای عارفانه ای که از بعضی از بزرگان عارف میشد تمام وجودم رو غرق شعف میکرد 
بعد از مدتی که در مورد ائمه و اصحابشون کمی مطالعه داشتم با کمال تأسف اسمی از اینها نبود ، دریغ از نامی و نشانی ، تعریفی ، تمجیدی
مگه همینا نبودن که توی راه رسیدن به خدا و فنا و غرق در ذات او از همه چیزشون گذشتند پس چرا امام قبولشون ندارند
خیلیاشون که به نقل تاریخ با ائمه همزمان بودند
احساس تو ذوق زدگی خیلی بده، من بارها در مورد این افراد تجربش کردم
الهی که مبتلاش نشین
شاید کار خوبی نکردم ولی با خوندن این آیه شعر گفتن رو هم رها کردم
والشُّعراءُ یَتَّبِعُهم الغاوون
شعرا224
وقتی همه اون چیزی که برات بزرگ و مقدس بود شکست، خیلی چیزای دیگه هم تحت الشعاع واقع میشه
کاش کتابها و سمینارهای یه کشور شیعی متناسب با عقاید اصیلش جهت گیری داشته باشه و هر بزرگی رو که بزرگش میکنیم اگه ضعفها و کوتاهیهای داره بگیم البته در سایه وحدت اسلامی که دستور رهبر عزیزمونه
پس دیگه انتظار نداشته باشین که بزرگداشت هر شاعر و هر ادیبی رو با اون اغراقها دربارشون برای من یکی خیلی جالب باشه



البته با کمال احترام برای عموسعدی شیرازی
آنکه چون پسته دیدیش همه مغز                           پوست بر پوست بود همچو پیاز

نوشته شده در پنج شنبه 90/2/1ساعت 6:33 عصر توسط نیره نظرات ( ) |